Στη διαχρονική πορεία του δικομματισμού, είδαμε τους δύο βασικούς μονομάχους, αγωνιζόμενους για την επικράτηση και την επιβίωσή τους, να νοθεύουν τακτικά την ιδεολογική τους ταυτότητα.
Οι σοσιαλιστοεκσυγχρονιστές του Σημίτη ξεπέρασαν σε δεξιοφροσύνη την δεξιά, και οι δεξιοπροοδευτικοί του Καραμανλή ξεπέρασαν σε αριστεροφροσύνη την αριστερά.
Στους ελιγμούς τους αυτούς, η πορεία τους πάντα περνούσε από το κέντρο.
Από τη μεγάλη ομάδα πολιτών, που στο παιχνίδι του δικομματισμού – που έθεσε τα θεμέλια του το 1974 και άντεξε μέχρι σήμερα- βρέθηκαν χωρίς εκπρόσωπο.
Άκρα υπάρχουν επειδή υπάρχει κέντρο.
Ο χώρος που συνδέει και συνθέτει τα άκρα.
Το σημείο που έχεις οπτική επαφή και με τις δύο πλευρές.
Το σημείο από όπου βλέπεις τα θετικά και αρνητικά των δυο πλευρών και βελτιώνεις τον εαυτό σου.
Εκεί που μπορείς να δώσεις ώθηση στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς να αφήσεις στην άκρη τον άνθρωπο.
Ο χώρος, που δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τον πατριωτισμό σου, αλλά ούτε το πραγματικό κοινωνικό σου πρόσωπο.
Ο χώρος που έχει τις γέφυρες επικοινωνίας.
Που μπορείς να αποδεχθείς αλλά και να εκφράσεις, την δεξιά και την αριστερή φιλοσοφία, χωρίς να εξοστρακιστείς στην αντίπερα Σπιναλόγκα.
Και η αλήθεια -όπως θα έλεγες και εσύ, όταν βρεθείς μπροστά σε μια διχογνωμία-, είναι κάπου στη μέση!
